Namibie 1
Blijf op de hoogte en volg Monique & Eric
20 November 2014 | Namibië, Opuwo
Namibie stond al jaren (sinds 2003) op ons "verlanglijstje" om te bezoeken. We hadden er zulke positieve verhalen over gehoord, dat we nu drie volle weken voor dit land hadden uitgetrokken. Nou, eindelijk ging het dan gebeuren!
Na de soepele grensovergang van Botswana naar Namibie wilden we rechtstreeks naar onze geplande camping rijden. Helaas konden we die door de modderwegen niet bereiken, maar 30 kilometer verderop vonden we een geschikt alternatief in het plaatsje Tsumkwe (inwoneraantal 300).
De volgende rijdag reden we voornamelijk door het land van de San (de oorspronkelijke bewoners) en de Bosjesmannen. Op een gegeven moment zijn we bij een paar hutjes gestopt en raakten we in contact met de bewoners. Voor dergelijke gelegenheden moet je natuurlijk altijd iets bij je hebben en daar hadden we op gerekend. Binnen vijf minuten hadden we de spelregels van Domino uitgelegd en speelde de hele stam enthousiast mee in de strijd tussen de "chief" en onze Nederlandse delegatie. Natuurlijk hebben we de vergulde chief laten winnen, waarna we hem ook nog even Mikado hebben geleerd. Toen we hen verlieten zagen we dat de dominostenen al weer werden klaargelegd.... mocht er over 10 jaar een jong San-stamlid wereldkampioen domino worden, dan weten jullie hoe dat komt!
We deden de boodschappen bij de Spar in Grootfontein en reden naar onze camping. Daar aangekomen zagen we het al: onze eerste (en hopelijk laatste) lekke band. Nu hebben we daar best wel wat ervaring mee, maar op een of andere manier liep het deze keer niet zo lekker; helemaal niet toen de auto van de krik viel op het moment dat de band er af was en op z'n achteras terecht kwam. Gelukkig kwam het personeel van de camping ons te hulp en met een goede krik stond de auto snel weer op de reserveband, zo te zien zonder schade. De lekke band werd gelijk geplakt en dankbaar als we waren kregen beide personeelsleden een vette fooi. Gezien hun dankbaarheid was het voor hen waarschijnlijk een half maandsalaris, maar het was ze gegund!
De volgende twee dagen spendeerden we in het wereldberoemde Etosha park waar we 400 kilometer rondreden en vele waterholes bezochten. Vanwege de droogte in dit gebied moeten de dieren wel bij die waterholes komen om te drinken, dus succes op goede sightings is gegarandeerd. Uiteraard hebben wij die ook gezien; vermeldenswaard zijn de vier neushoorns die we 's avonds langs de verlichte waterpoel van onze camping zagen om hun dorst te lessen. Conclusie van het Etosha Park: zeer interessant, maar vergeleken met de parken in Zimbabwe en Botswana wel wat toeristisch.
De volgende dag reden we 400 kilometer door het "drukstbevolkte" gebied van Namibie (dit land is met een gemiddelde van 2,2 inwoners per vierkante kilometer het op een na dunbevolkste land ter wereld); deze grote rijafstand zorgde ervoor dat we na de overnachting slechts 70 kilometer naar de volgende bestemming hoefden te rijden. Niet zo maar 70 kilometer, wel een echte Four Wheel drive weg met enige hindernissen. We arriveerden toch redelijk vroeg bij de Kunene River Lodge, een schitterende plek en we waren blij dat we hier al zo vroeg waren. Jawel, we hadden weer eens een chaletje geboekt, dat is wel lekker na een paar nachten in de tent op het dak van de auto. Hier konden we heerlijk relaxen bij het zwembad en we hadden vanaf een vlonder een schitterend uitzicht over de Kunene rivier. We besloten om de volgende dag een wild water rafting te doen; dit zal later zonder meer een van de hoogtepunten van de vakantie blijken te zijn! In een kano voeren we 8 kilometer over de rivier die als grens van Namibie en Angola fungeert. Soms was de rivier wel 30 meter breed, maar soms ook slechts 3 meter. Als er dan zoveel water door een kloof moet, krijg je aardige (Class IV) rapids die wij dan moesten bedwingen. Dat lukte bijna bij alle rapids, maar bij eentje kapseisden de boten en gingen wij een voor een kopje onder. Aangezien er ook krokodillen in de rivier zwommen, moesten we wel snel weer in de kano's terugklimmen. Ook het (illegale) uitstapje aan de Angolese kant was leuk; dat land kunnen we nu ook afstrepen, alhoewel er geen stempel in ons paspoort staat.
Vervolgens reden we door het land van de Himba's naar de Epupa Falls, voor ons een doel op zich. De Himba's zijn overigens een naar westerse begrippen zeer primitieve en arme stam, maar zover er te communiceren valt wel heel vriendelijk. Het is een van de weinige stammen in Afrika die nog vasthoudt aan de oude tradities, een trots volk met een eigen cultuur. Je kan ze werkelijk met alles blij maken, dat hebben we dan ook enkele keren gedaan.
We kampeerden twee nachten in het Epupa Camp en maakten vanaf daar een wandeling naar de schittende watervallen, die we 's avonds tijdens de zonsondergang weer gingen bekijken. Werkelijk een unieke plek die eigenlijk niet in een Namibie reis mag ontbreken! Hiermee hadden we het noordelijkste punt van onze reis bereikt en gaat onze tocht grofweg alleen nog maar in zuidelijke richting, totdat we op 10 december in Kaapstad zullen uitkomen.
We zijn inmiddels al ruim over de helft van onze tocht door Afrika en tegelijkertijd ook van onze volledige reis. Voor degenen die ons missen: nog even volhouden! En voor degenen die ons niet missen: wees gerust, onze reis duurt nog ruim twee maanden....
Wij vinden het tot nu toe in ieder geval schitterend en wij doen iedereen vanuit een warm Afrika (37+) de hartelijke groeten!
Andy, Monique en Eric
Na de soepele grensovergang van Botswana naar Namibie wilden we rechtstreeks naar onze geplande camping rijden. Helaas konden we die door de modderwegen niet bereiken, maar 30 kilometer verderop vonden we een geschikt alternatief in het plaatsje Tsumkwe (inwoneraantal 300).
De volgende rijdag reden we voornamelijk door het land van de San (de oorspronkelijke bewoners) en de Bosjesmannen. Op een gegeven moment zijn we bij een paar hutjes gestopt en raakten we in contact met de bewoners. Voor dergelijke gelegenheden moet je natuurlijk altijd iets bij je hebben en daar hadden we op gerekend. Binnen vijf minuten hadden we de spelregels van Domino uitgelegd en speelde de hele stam enthousiast mee in de strijd tussen de "chief" en onze Nederlandse delegatie. Natuurlijk hebben we de vergulde chief laten winnen, waarna we hem ook nog even Mikado hebben geleerd. Toen we hen verlieten zagen we dat de dominostenen al weer werden klaargelegd.... mocht er over 10 jaar een jong San-stamlid wereldkampioen domino worden, dan weten jullie hoe dat komt!
We deden de boodschappen bij de Spar in Grootfontein en reden naar onze camping. Daar aangekomen zagen we het al: onze eerste (en hopelijk laatste) lekke band. Nu hebben we daar best wel wat ervaring mee, maar op een of andere manier liep het deze keer niet zo lekker; helemaal niet toen de auto van de krik viel op het moment dat de band er af was en op z'n achteras terecht kwam. Gelukkig kwam het personeel van de camping ons te hulp en met een goede krik stond de auto snel weer op de reserveband, zo te zien zonder schade. De lekke band werd gelijk geplakt en dankbaar als we waren kregen beide personeelsleden een vette fooi. Gezien hun dankbaarheid was het voor hen waarschijnlijk een half maandsalaris, maar het was ze gegund!
De volgende twee dagen spendeerden we in het wereldberoemde Etosha park waar we 400 kilometer rondreden en vele waterholes bezochten. Vanwege de droogte in dit gebied moeten de dieren wel bij die waterholes komen om te drinken, dus succes op goede sightings is gegarandeerd. Uiteraard hebben wij die ook gezien; vermeldenswaard zijn de vier neushoorns die we 's avonds langs de verlichte waterpoel van onze camping zagen om hun dorst te lessen. Conclusie van het Etosha Park: zeer interessant, maar vergeleken met de parken in Zimbabwe en Botswana wel wat toeristisch.
De volgende dag reden we 400 kilometer door het "drukstbevolkte" gebied van Namibie (dit land is met een gemiddelde van 2,2 inwoners per vierkante kilometer het op een na dunbevolkste land ter wereld); deze grote rijafstand zorgde ervoor dat we na de overnachting slechts 70 kilometer naar de volgende bestemming hoefden te rijden. Niet zo maar 70 kilometer, wel een echte Four Wheel drive weg met enige hindernissen. We arriveerden toch redelijk vroeg bij de Kunene River Lodge, een schitterende plek en we waren blij dat we hier al zo vroeg waren. Jawel, we hadden weer eens een chaletje geboekt, dat is wel lekker na een paar nachten in de tent op het dak van de auto. Hier konden we heerlijk relaxen bij het zwembad en we hadden vanaf een vlonder een schitterend uitzicht over de Kunene rivier. We besloten om de volgende dag een wild water rafting te doen; dit zal later zonder meer een van de hoogtepunten van de vakantie blijken te zijn! In een kano voeren we 8 kilometer over de rivier die als grens van Namibie en Angola fungeert. Soms was de rivier wel 30 meter breed, maar soms ook slechts 3 meter. Als er dan zoveel water door een kloof moet, krijg je aardige (Class IV) rapids die wij dan moesten bedwingen. Dat lukte bijna bij alle rapids, maar bij eentje kapseisden de boten en gingen wij een voor een kopje onder. Aangezien er ook krokodillen in de rivier zwommen, moesten we wel snel weer in de kano's terugklimmen. Ook het (illegale) uitstapje aan de Angolese kant was leuk; dat land kunnen we nu ook afstrepen, alhoewel er geen stempel in ons paspoort staat.
Vervolgens reden we door het land van de Himba's naar de Epupa Falls, voor ons een doel op zich. De Himba's zijn overigens een naar westerse begrippen zeer primitieve en arme stam, maar zover er te communiceren valt wel heel vriendelijk. Het is een van de weinige stammen in Afrika die nog vasthoudt aan de oude tradities, een trots volk met een eigen cultuur. Je kan ze werkelijk met alles blij maken, dat hebben we dan ook enkele keren gedaan.
We kampeerden twee nachten in het Epupa Camp en maakten vanaf daar een wandeling naar de schittende watervallen, die we 's avonds tijdens de zonsondergang weer gingen bekijken. Werkelijk een unieke plek die eigenlijk niet in een Namibie reis mag ontbreken! Hiermee hadden we het noordelijkste punt van onze reis bereikt en gaat onze tocht grofweg alleen nog maar in zuidelijke richting, totdat we op 10 december in Kaapstad zullen uitkomen.
We zijn inmiddels al ruim over de helft van onze tocht door Afrika en tegelijkertijd ook van onze volledige reis. Voor degenen die ons missen: nog even volhouden! En voor degenen die ons niet missen: wees gerust, onze reis duurt nog ruim twee maanden....
Wij vinden het tot nu toe in ieder geval schitterend en wij doen iedereen vanuit een warm Afrika (37+) de hartelijke groeten!
Andy, Monique en Eric
-
20 November 2014 - 12:56
Martin En Joke:
Weer een mooi verslag. Het omgaan met een kano hebben wij ook meegemaakt in Nw.Zeeland maar dat was op zee wij hebben toen onze kleding enige uren aan de wal laten drogen.
één lekke band valt volgens mij wel mee op zo'n rit. Kan band dan nog geplakt worden of hebben jullie meerdere exemplaren bij je? Wat een belevenissen allemaal en nu nog 2 maanden voor de boeg, wat een weelde.
Nog een fijne reis en geniet van deze avontuurlijke reis. -
20 November 2014 - 13:08
René:
Wij behoren duidelijk tot de categorie die jullie mist, maar met de telkens weer talloze avonturen in jullie reisverslagen hebben we wel steeds iets om naar uit te kijken! Deze reis is nu al heel speciaal, zelfs voor ervaren wereldreizigers als jullie, en wordt vast nog specialer! -
20 November 2014 - 13:24
Aad :
Hoi Eric, Monique, Andy,
Mooi verslag weer! En mooie foto's. Brengt herinneringen op aan een reis door Zuid Afrika, Botswana en Namibie die wij ca 2002 (?) hebben gemaakt.
Staat Dune 45 nog op de planning?
Groeten uit Down Under!
Aad, Myra, Luke
(Esther is even in NL op familie bezoek) -
20 November 2014 - 19:53
Tanya:
Wat een leuk verhaal weer. Prachtige foto's. Geweldig ook die spelletjes. Sequence was te moeilijk? Geniet jongens. Ben benieuwd naar het volgende verhaal.
Lieve groetjes van ons. -
20 November 2014 - 23:36
Carel Hubert :
Hallo Afrikagangers
Carel en ik genieten enorm van jullie verhalen, wat een belevenissen waren er weer !
Uniek om spelletjes met de bevolking te spelen, wat een bijzondere ervaring zullen jullie hebben gehad hierdoor. Wij zijn nog maar 4 weken thuis en alweer helemaal opgeslokt in onze dagelijkse beslommeringen. Wij zijn blij dat we van jullie verhalen nog een tijdje kunnen genieten, zo blijft Afrika heel dichtbij ons.!
Geniet van al het moois wat nog gaat komen! Lieve groet Carel en Corrie
-
21 November 2014 - 20:31
Willy:
Woh, wat een belevenissen,een geweldig verslag. Ik ben GEZOND jaloers. Blijf genieten!
Ik beleef het met jullie mee. Lieve groet, Willy. -
22 November 2014 - 19:04
Ben En Ariena:
Hoi meyertjes, klinkt toch allemaal wat spannender dan de avonturen in Amerika.
Jullie verhalen maken ons erg nieuwsgierig.
Volgens ben is het snurken toch nog ergens goed voor, dan blijven de wilde dieren 'in ieder geval 's nachts op afstand.
Geniet nog van jullie tijd daar voordat jullie naar Australië vertrekken en Andy veel plezier in Vietnam.
Lieve groeten van de zwaantjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
